۱۳۹۳ مهر ۲۷, یکشنبه

تراوشات ذهنی‌ در سفر به اعماق یک پرتره



خور و خواب و خشم و شهوت درست است که به قول سعدی شغب است و جهل و ظلمت؛ البته وقتی‌ از حد بگذرد.   به قول   حکیم اندرون از طعام تهی دار تا در او نور معرفت بینی‌. ولی‌ خوب همه به تجربه و البته امثال آقای مازلو ،از طریق هرم خود ، کامل معتقد به این قضیه هستند که ادامه حیات, بی‌ آن‌ غیر ممکن است. در مورد خواب ، که نه از نوع غفلت آن‌، خواب روزمره هم نیاز به قلم فرسایی نیست که نیاز به آن‌ در چه حد است والبته زیاده روی در آن‌ که تمامی‌ عرفا و بزرگان در مذمت آن,  دل سروده‌ها را به خورد ما آدمیان در خواب غفلت خورانده ا ند و بی‌ آنکه سیستم گوارش روحی‌ ما آنرا هضم کند, آنرا دفع کرده ایم..

این باد سحر محرم رازست مخسب
هنگام تفرع و نیاز است مخسب 
بر خلق دوکون از ازل تا به ابد 
این در که نبسته است باز است مخسب

در مورد شهوت هم که گفتنی‌ها بسیار رانده اند. بی‌ وجود آن‌ ، موجوده زنده یی وجود نداشت و اسراف در آن‌ سبب کاهلی و سستی اراده . بحث فلسفی‌ در باب آن خارج از مقال این نوشته است. این اشعار کارو  یا  مولانا، کافیست تا میلیونها بحث فلسفی‌ در همراهی یا مخالفت با آن‌ را  دامن بزند:
.
تو ای مادر اگر شوخ چشمی‌ها نمی‌کردی
تو هم ای آتش شهوت شرر بر پا نمی‌کردی
کنون من هم به دنیا بی نشان بودم
پدر آن شب جنایت کرده‌ای شاید نمی‌دانی
به دنیایم هدایت کرده‌ای شاید نمی‌دانی
از این بایت خیانت کرده‌ای شاید نمی‌دانی


شهوت که با تو رانند صدتو کنند جان را
چون با زنی برانی سستی دهد میان را

  و صد البته که این شهوت، صرفا ، لذت جنسی‌ نیست که بسی‌ خطرناک تراز آن‌، شهوت مال، شهرت و قدرت است که  کمتر از بی‌ بند و باری جنسی‌ ، رسیدن به کمال و در نهایت لذت واقعی را در انسان نابود نمی کنند.

و اما خشم... خشمی که میتواند مقدس باشد در صورتی‌ که به پرخاشگری و عصبانیت منجر نشود. روی صحبت من در این پست، همین خشم است. خشمی که زیباترین راه‌های مقابل با آن‌ را هستی‌، با خلق موسیقی‌ ، به واسطه یا بی‌ واسطه موزیسین‌ها ، به عنوان بهترین دارو در طول تمام دوران تاریخ، با کمترین هزینه ممکن برای شنونده، در اختیار موجودات زنده و حتا آدمیان قرار داده است.
 پرخوری یا زیاده روی در خشم ، عصبانیت است که بعد از میل کردن زیاد آن‌ سنگین می‌شویم و در درون خود را لعن می‌کنیم. یک بار و فقط یک بار امتحان کنید. وقتی‌ به خشم و لایحتمل نیازی که بایست سیراب شود رسیدید ، به داروی گوارای هنر پناه ببرید. هیچ که نباشد آن‌ لحظات سخت را به شیرین‌ترین برایتان تبدیل می‌کند .  طعام روحی‌ که نه فقط در حالت عادی، بلکه در هنگام خستگی‌ از این رنج بی‌ پایان هستی‌ می‌توان به آن‌ پناه برد و اثرات آن را در همان هنگام نوشیدن با گوش و چشم، و پس آن‌ با هضم و رسیدن مواد لازم برای راحتی‌ روان ، به مغز و قالب و همه وجود ما رسوخ می‌کند.
  موتزارت ها، شوپن ها، چایکوفسکی‌ها ، بتهوون ها، باخ‌ها ، انوشیروان روحانی ها، پیکاسو ها، مونه‌ها و و بی‌ شمار آشپزان زیبای هنر در طول دوران زندگیشان آن‌ را تهیه کرده اند و بهترین وقت استفاده ، هنگام فرار از رنج‌ها و خشم‌های ناگزیر هستی‌ است.
بسیاری از این طباخان غذای‌ روح ، هرچند خود مزه آن را نچشیدند و یا قدر و منزلتشان در دوران حیاتشان شناخته نشد، بیشتر شایسته نوشیده شدن دسترنجشان هستند. عکس بالای پست، پرترهٔ تشییع جنازه موتزارت است که در شبی‌ طوفانی، پس از آنکه معدود دوستان او، حجم طوفان را بر نتافتند و او را تنها گذاردند تنها جاندار با وفای او، سگش، به دنبال گاری حامل تابوت او است. مزه غذا ی او را چشیده ام، بی‌ نظیر است . شما هم امتحان کنید، به خصوص در لحظات حملات رنجهای زندگی‌...
 ایرادی به تکرار  و نوشته‌های کلیشه یی وارد نیست وقتی‌ به راحتی‌ آنرا فراموش می‌کنیم. اگر در این کلیشه‌های روزمره غرق نشویم و به آن‌ فکر کنیم، چنان نیوتن با ضربه سیبی بر سر، کلیشه تکراری , که نه تنها ناراحت نمی شویم ، بلکه اساس پایداری کائنات را کشف می‌کنیم.


پانويس: تشييع جنازه موتزارت که فقط سگ وفادارش آن را همراهی می کند! این تصوير هميشه روی میز کار بتهوون بود.
....

 شب مرگ موتزارت بسيار تاریک و توفانی بود. در مراسم تشییع جنازه ی او ، سه، چهار نفری از دوستانش آمده بودند که آنها هم از همان آغاز کار به خاطر توفان شديد برگشتند، اما سگش تا پايان او را تنها نگذاشت . موتسارت حدود یک ساعت پس از نیمه شب پنجم دسامبر سال ۱۷۹۱ درگذشت. مرگ او بر اثر مواد سمی بود و بسيار مشکوکانه به نظر می رسيد . شش ماه قبل از مرگ خودش گفته بود: می دانم می‌دانم باید بمیرم. کسی به من «آکوا توفانا, سمی حاوی آرسنیک و اکسید سرب » داده و زمان دقیق مرگ من را محاسبه کرده است و به همین دلیل نوشتن ‌آهنگ «Requiem» را از من درخواست کرده‌اند؛ من دارم این آهنگ را برای خودم می‌نویسم.  پیکر او را در همان شب 5 دسامبر ، به يک گورستان گمنام بردند و با بی احترامی تمام در خاک سُراندند .  در حالی که جهان موسیقی می رفت تا با وجودش سر به خورشيد بساید , او هنگام مرگ فقط سی و پنج سال داشت ...

A portrayal by Joseph Heicke




هیچ نظری موجود نیست: